Fajny wątek pojawił się dzisiaj na form rowerowym. Jeden z użytkowników zapytał jaka jest optymalna liczba rowerów, którą powinien posiadać człowiek zarażony rowerową pasją. Bardzo szybko pojawiły się wpisy, z których wynikało, że posiadaczy tylko jednego roweru jest zdecydowana mniejszość. Przypomniałem więc sobie, jak to było ze mną.
Początek był bardzo skromny. Nie będąc przekonanym, czy dobrze robię, kupiłem budżetowy rower Giant Boulder. Kalkulowałem, że jeśli nie złapię bakcyla, to jakoś przeboleję kasę, którą na niego wydałem. Jednak bardzo szybko okazało się, że odkryłem w sobie nową pasję i po niedługim czasie nie wyobrażałem już sobie życia bez dwóch kółek. Zapragnąłem więc mieć coś lepszego, na czym mógłbym szybciej pokonywać długie dystanse, a że odezwała się we mnie inżynierska dusza, postanowiłem, że rower zbuduję sobie sam. Tak narodził się Giant XTX, na którym jeździłem przez trzy sezony. Giant Boulder nie poszedł jednak w zapomnienie i był wykorzystywany jako rower „zimowy”, czyli od później jesieni do wczesnej wiosny. Miałem więc dwa rowery i liczba ta wydawała się optymalna. Rok temu kolejny raz odezwał się niespokojny duch, zamieszkujący najbardziej odległe zakamarki mojego umysłu. Plan był prosty. Giant XTC po niewielkich przeróbkach podaruję Monice, a sam zbuduję sobie rower marzeń. W ten oto sposób powstał Focus Raven, mój najlepszy jak dotychczas rower. Miałem więc ciągle dwa rowery, bo poczciwy Giant Boulder nadal służył mi zimą, a Giant XTC powędrował w śliczne dłonie mojej Moniki. Zdawało się, że ten stan rzeczy pozostanie już niezmienny.
Nie doceniłem jednak potęgi mediów, a zwłaszcza kanału Eurosport, a najdokładniej rzecz ujmując, transmisji największych tourów kolarskich. Widząc setki zawodników jadących na smukłych, szybkich rowerach, zaczęło kiełkować we mnie marzenie, aby poczuć chociaż namiastkę emocji, jakich dostarcza jazda na rowerze szosowym. Focus Raven stworzony do cross country coraz rzadziej eksplorował bezdroża i drogi gruntowe, a coraz częściej mknął po gładkim asfalcie. Nietrudno się domyślić, że wcześniej czy później musiał mi wpaść do głowy pomysł, aby zbudować rower szosowy. „Road Project” – jak szumnie, acz mało oryginalnie nazwałem nowy projekt, właśnie się powoli realizuje. Jeśli wszystko się uda, to na wiosnę kolekcja moich rowerów powiększy się o jeszcze jeden.
Czy to jeszcze pasja, czy już może szaleństwo? Zacytuję więc fragment mojego postu, który opublikowałem dzisiaj we wspomnianej na początku dyskusji. „Tak naprawdę miarą zaawansowania pasji nie jest liczba rowerów. Jeśli ktoś cieszy się wyłącznie z powodu posiadania wypasionego sprzętu, który większość czasu spędza w piwnicy lub w garażu, to jest to nieporozumieniem. Prawdziwą radość czerpie się z jazdy. Pamiętam jak kilka lat temu przeżyłem lekcję pokory, gdy pokonując średniej trudności podjazd na stosunkowo dobrym, pachnącym nowością, czyściutkim rowerze zostałem z łatwością wyprzedzony przez rowerzystę, który jechał na jakimś starym rowerze, ważącym pewnie ze dwa razy więcej od mojego.”
Dzisiaj jechałem na moim najstarszym rowerze. Przeznaczony na zimę i inne niesprzyjające warunki, Giant Boulder wciąż daje mi wiele frajdy z jazdy. Nie ma karbonowej ramy, nie ma dziesięciu zębatek ani hamulców tarczowych, ale i tak jest powodem do uśmiechu i radości, które można dostrzec w moich oczach, bo... resztę twarzy zasłania kominiarka.
Więcej na Miara pasji
Początek był bardzo skromny. Nie będąc przekonanym, czy dobrze robię, kupiłem budżetowy rower Giant Boulder. Kalkulowałem, że jeśli nie złapię bakcyla, to jakoś przeboleję kasę, którą na niego wydałem. Jednak bardzo szybko okazało się, że odkryłem w sobie nową pasję i po niedługim czasie nie wyobrażałem już sobie życia bez dwóch kółek. Zapragnąłem więc mieć coś lepszego, na czym mógłbym szybciej pokonywać długie dystanse, a że odezwała się we mnie inżynierska dusza, postanowiłem, że rower zbuduję sobie sam. Tak narodził się Giant XTX, na którym jeździłem przez trzy sezony. Giant Boulder nie poszedł jednak w zapomnienie i był wykorzystywany jako rower „zimowy”, czyli od później jesieni do wczesnej wiosny. Miałem więc dwa rowery i liczba ta wydawała się optymalna. Rok temu kolejny raz odezwał się niespokojny duch, zamieszkujący najbardziej odległe zakamarki mojego umysłu. Plan był prosty. Giant XTC po niewielkich przeróbkach podaruję Monice, a sam zbuduję sobie rower marzeń. W ten oto sposób powstał Focus Raven, mój najlepszy jak dotychczas rower. Miałem więc ciągle dwa rowery, bo poczciwy Giant Boulder nadal służył mi zimą, a Giant XTC powędrował w śliczne dłonie mojej Moniki. Zdawało się, że ten stan rzeczy pozostanie już niezmienny.
Nie doceniłem jednak potęgi mediów, a zwłaszcza kanału Eurosport, a najdokładniej rzecz ujmując, transmisji największych tourów kolarskich. Widząc setki zawodników jadących na smukłych, szybkich rowerach, zaczęło kiełkować we mnie marzenie, aby poczuć chociaż namiastkę emocji, jakich dostarcza jazda na rowerze szosowym. Focus Raven stworzony do cross country coraz rzadziej eksplorował bezdroża i drogi gruntowe, a coraz częściej mknął po gładkim asfalcie. Nietrudno się domyślić, że wcześniej czy później musiał mi wpaść do głowy pomysł, aby zbudować rower szosowy. „Road Project” – jak szumnie, acz mało oryginalnie nazwałem nowy projekt, właśnie się powoli realizuje. Jeśli wszystko się uda, to na wiosnę kolekcja moich rowerów powiększy się o jeszcze jeden.
Czy to jeszcze pasja, czy już może szaleństwo? Zacytuję więc fragment mojego postu, który opublikowałem dzisiaj we wspomnianej na początku dyskusji. „Tak naprawdę miarą zaawansowania pasji nie jest liczba rowerów. Jeśli ktoś cieszy się wyłącznie z powodu posiadania wypasionego sprzętu, który większość czasu spędza w piwnicy lub w garażu, to jest to nieporozumieniem. Prawdziwą radość czerpie się z jazdy. Pamiętam jak kilka lat temu przeżyłem lekcję pokory, gdy pokonując średniej trudności podjazd na stosunkowo dobrym, pachnącym nowością, czyściutkim rowerze zostałem z łatwością wyprzedzony przez rowerzystę, który jechał na jakimś starym rowerze, ważącym pewnie ze dwa razy więcej od mojego.”
Dzisiaj jechałem na moim najstarszym rowerze. Przeznaczony na zimę i inne niesprzyjające warunki, Giant Boulder wciąż daje mi wiele frajdy z jazdy. Nie ma karbonowej ramy, nie ma dziesięciu zębatek ani hamulców tarczowych, ale i tak jest powodem do uśmiechu i radości, które można dostrzec w moich oczach, bo... resztę twarzy zasłania kominiarka.
Więcej na Miara pasji
