Dzień I – czyli wsiąść do pociągu byle jakiego.

Plan pierwszego dnia przedstawiał się następująco: ładujemy się w Zielonej Górze w pociąg o 1:00 do Krakowa, tuż po 10ej odbieramy z CyckloCentrum szybkozamykacz do mojej przyczepki a przed zmierzchem jemy oscypki w Zakopanem. Tak, cuda się zdarzają … jeszcze żeby w życiu było jak w kabarecie ... Polecam ten oto skecz, tylko dla widzów pełnoletnich:

Na podróż pociągiem zdecydowała się również Nasza znajoma - Banasiowa. Wybierała się na urlop do Niemodlina z dwójką swoich dzieci. Cieszyliśmy się na wspólny wyjazd, w końcu zawsze to raźniej i bezpieczniej w grupie.

Pociąg podstawiony. Wagonów a wagonów. W wyborze lokalizacji dla Naszego niemałego majdanu miał pomóc Pan Konduktor. Miał. Rzekł trzy słowa: „nie wpuszczę Was”. Tłumaczyliśmy, że „w internecie napisane było - pociąg z ograniczoną liczbą miejsc dla rowerów i skoro nie ma innych bicyklistów, to w czym problem”, „że jedziemy na Bałkany, żeby nie pozbawiał Nas marzeń o wakacjach, że przecież wyślemy mu pocztówkę”. Szczypta perswazji zmiękczyła serce konduktora. Na 5 minut przed odjazdem pociągu, ładujemy się między wagon sypialny a zwykły z przedziałami. Miejscówka obok wc. Zapachy niekonieczne. Zasypiam na podłodze, przed tym wrzucam fotkę na rower nie gryzie z króciutkim tekstem „Kuszetkę wykupiłam... Kraków za jedyne 9 h”. Optymistka …



Tuż po 6ej budzi mnie młody Banaś, po minie stwierdzam, że PKP znów postanowiło Nas zaskoczyć. Okazało się, że stoimy już od 2 godzin we Wrocławiu. Czekaliśmy na skład z Kołobrzegu, który miał się do Nas podczepić, a dokładnie to na JEDNĄ pasażerkę opóźnionego pociągu, która wykupiła rezerwację do Krakowa. Minęła kolejna godzina zanim zwolnił się tor i można było zespolić oba składy. Gwizdek i odjazd. Nic nie pozostało, tylko modlić się i ćwiczyć oddech. CyckloCentum zamykano o 14ej.

Już nawet opowieści dziwnej treści jednego z podróżnych nie robiły na Nas większego wrażenia. A to o zawiniętej kiedyś trakcji 5 km za Katowicami, co skutkowało 8h opóźnieniem. Albo o pociągu do Krakowa, którym jechał żołnierz Wojska Polskiego, spieszący się na samolot do Iraku. Jak wysiadła lokomotywa i skład musiał zwolnić do 30km/h, zagroził, że wszystkich powystrzela (spokojnie, nikogo nie zabił). Wojak nie zdążył na misję, przewoźnik zwracał mu koszty podróży. Nam, w ramach rekompensaty, zaserwowano darmową kawę. Przyznam, że trochę nie trafili z rodzajem napoju …ehhh … Niskie ciśnienie i PKP - odległa przyszłość.

Z Banasiami żegnamy się w Opolu. W drodze do Krakowa pociąg jeszcze raz stanął na dłuuuuuuższą chwilę. To był ten moment, w którym postanowiłam dopisać nitroglicerynę do listy niezbędnych rzeczy, przydatnych w podróży PKP. Wybijała trzynasta, kiedy „niespodziewanie” ujrzeliśmy tablicę Kraków Główny. Bóg jednak istnieje – pomyślałam. Cały ekwipunek zostaje pod opieką Sławka na peronie a ja włączam 6-ty bieg.

Wpadam do CycloCentrum, oczywiście wcześniej mylę kilka razy drogę i o mały włos nie ląduję na masce mercedesa. W sklepie rowerowym zderzam się ze spojrzeniem, kompletnie nieświadomego powagi sytuacji, sprzedawcy. Wita mnie tak: „A to Pani. Po szybkozamykacz? Zaraz SPRAWDZĘ czy jest”. No żesz (cenzura) znalazł się dowcipniś. Kilkanaście razy dzwoniłam, żeby upewnić się, że część będzie na mnie czekać i nikomu nie zostanie sprzedana. Jadę przez pół Polski … katastroficzne myśli przerywa triumfalne „Jest”. Za szybkozamykacz płacę 30 zł. Do kolekcji map dorzucam jeszcze za 20 zł: Małopolskę Południową, Tatry Polskie i Słowackie. Pozostało zapakować przyczepkę i ruszyć w drogę. Na spotkanie z przygodą …




ZWIEDZAMY, ZWIEDZAMY

Wstyd się przyznać, że tak na dobrą sprawę, to był pierwszy raz kiedy mogłam zwiedzić Kraków. Taka ze mnie globtroterka !!! Wszyscy, którym mówiłam, że nigdy nie byłam w grodzie Kraka, patrzyli na mnie z takim dziwnym politowaniem. Rewanżowałam się zawsze ripostą „ A w Ełku to byliście?” (80% odpowiedzi „a gdzie to?”). Tak jak oni nie rozumieli, jak to się stało, że nie było mi dane szwędać się po Krakowie, tak i dla mnie nie do zaakceptowania był (nadal jest) fakt, że nie trafili nigdy do Ełku – mojego rodzinnego miasta, niekwestionowanej stolicy Mazur. Oglądać, podziwiać i przyjeżdżać proszę:

Co tu dużo mówić. Więc powtórzę za milionami turystów: „Kraków jest przepiękny!”.A to, za co inni płacą, my, mieliśmy zupełnie za darmo. W obrębie Starego Miasta poruszaliśmy się jednak na piechotę. Nie dlatego, że ruch rowerowy był tam zakazany. Akurat pod tym względem Kraków może poszczycić się dobrymi rozwiązaniami. Większość ulic przy Rynku Głównym to ulice pieszo - rowerowe (oznaczone znakami łączonymi C13/C16 z poziomą kreską) a w kilku ulicach jednokierunkowych ruch rowerowy jest dopuszczony w obu kierunkach. Ja po prostu nie mogłam ujarzmić przyczepki, co rusz się odczepiała a bagaż obsuwał i tarł o tylne koło. 











Na Wawel rowerów już wtargać nie można było. Pan Strażnik zapewniał, że nic się nie stanie, jak zostawimy bicykle pod bramą. Woleliśmy nie ryzykować. Dobytek pod opieką Sławka a ja idę zwiedzać wzgórze. 

Po wyjeździe z Wawelu, przyczepka dalej nawalała. Byliśmy zmuszeni stanąć na dobrą godzinę, wyregulować i poprzesuwać sakwy. Jak tylko prikolica zdała test przyjaźni z moim bicyklem, ruszyliśmy w kierunku Płaszowa, byłego nazistowskiego obozu koncentracyjnego. Z „Listy Schindlera” utkwiła mi najbardziej w pamięci ta scena:

Jej „bohaterem” jest komendant obozu Amon Göth. Słynął on z tego, że podczas dyktowania stenografowi listów i rozkazów, strzelał przez okno z myśliwskiego karabinu do pracujących przed barakami więźniów. Polecam wstrząsający artykuł o tym sadystycznym zbrodniarzu. 

O tym, że teren, po którym zaraz będziemy stąpać to były obóz koncentracyjny, dowiadujemy się z tablic informacyjnych. Wokół zieleń, alejki spacerowe, ławeczki, ludzie z psami, dzieci na rowerkach. Dziś to miejsca praktycznie w niczym nie przypomina miejsca kaźni, straszliwych zbrodni hitlerowskich. Zachował się w prawdzie tzw. Szary Dom ( katownia więźniów), Willa Götha, a po wojnie ustawiono kilka niewielkich obelisków upamiętniających ofiary obozu i jeden, ogromny pomnik.

Jednak nie można oprzeć się wrażeniu, że nie jest tak, jak być powinno, że to miejsce zasługuje na większą pamięć i szacunek. Nie widać tego na zdjęciach, ale tuż za Pomnikiem Ofiar Faszyzmu, z przejmującą symboliką wyrwanych serc, stoi Castorama, bijąc po oczach wielkim napisem. Nie tak wyobrażałam sobie KL Płaszów. Nie chcę się nawet zastanawiać co czują ocaleli więźniowie czy bliscy ofiar na widok tego wszystkiego. Pozostaje mieć nadzieję, że władze miejskie, w niedalekiej przyszłości uporządkują teren byłego obozu. W sieci odnalazłam artykuł pt. „Wstydliwe miejsce Krakowa”, polecam. Ku refleksji.

Z Płaszowa udajemy się na Wzgórze Kaim (265m. n.p.m.). Nie wiedzieliśmy nic o tym miejscu. Pojechaliśmy tam, bo stwierdziliśmy, że fajnie byłoby zobaczyć panoramę Krakowa i Wieliczki z jakiejś górki. Po dotarciu, okazało się (napis na pomniku), że były tu prowadzone ciężkie walki, pomiędzy armią austrowęgierską a rosyjską, podczas pierwszej wojny światowejw grudniu 1914 r. Wnioskując po ilości śmieci i kształcie butelek, dziś to z pewnością miejsce dla ludzi, ceniących sobie „aktywność” na świeżym powietrzu.

Do Wieliczki wjeżdżamy po 19ej. Dni Św. Kingi, zabawa na całego. Szkoda, że nie załapaliśmy się na pokaz paralotniarzy, podobno zrzucali cukierki. Niedługo miał się rozpocząć koncert Budki Suflera. Niestety, byliśmy już tak głodni, że nie w głowie Nam były przeżycia artystyczne i wizyty w podziemiach kopalni. Zakupy, kolacja, chwila latania na Rynku po planszy w 3D, wizyta na fb i w drogę.

Trasą 964 kierujemy się na Dobczyce. Teren robi się już co raz bardziej pagórkowaty. Podjazdy przeplatane długimi zjazdami, a nawet mamy okazję pokonać ciekawą serpentynkę tuż za Dobczycamy. Szybko się zmierzcha. Tuż po 22ej znajdujemy miejsce do spania - w Wiśniowie, tuż przy stacji paliw, w otoczeniu okazałych choinek. A to już zdjęcia z poranka.